Het implantaat stimuleert de oogzenuwen door elektrische signalen aan de oogzenuw door te geven. De elektronische stimulatie werkt door middel van een bril waarop een videocamera is gemonteerd. De beelden worden draadloos naar een kleine chip gestuurd die op de oogbol is bevestigd en de signaalverwerking voor zijn rekening neemt. De signalen worden vervolgens naar elektroden gestuurd die de zenuwcellen onder de retina stimuleren. Daarbij worden de signalen over het netvlies verdeeld zodat met het beeld corresponderende delen van het netvlies gestimuleerd worden: het beeld wordt dus op het netvlies 'gemapped'.

Om met de camerabril iets te kunnen zien, dienen patienten een intact netvlies en dito oogzenuw te hebben. Daarom kunnen alleen mensen die door bijvoorbeeld retinitis pigmentosa of maculadegeneratie blind geworden zijn met de techniek geholpen worden. De implantatietechniek van de groep onderzoekers van het MIT en andere onderzoeksinstanties maakt gebruik van minder ingrijpende operaties dan eerdere, vergelijkbare implantaten. De elektrodes van het MIT-prototype worden bijvoorbeeld onder het netvlies in plaats van erop aangebracht, wat ook het risico op beschadiging vermindert.

De signaalverwerkingschip, die in een titanium verpakking gevat is, wordt via inductiespoelen van energie voorzien. Het systeem verkeert nog in het prototype-stadium: de implantaten werden vooralsnog alleen op varkens getest. Wanneer proeven met mensen beginnen, zullen ook de signaalverwerkingsalgoritmes fijn afgesteld kunnen worden op basis van feedback door menselijke proefpersonen.